H Ναννά βλέπει και γράφει

Λοιπόν,
στο όνειρο, ήμαστε άγνωστες. Χώρα επίσης άγνωστη, ανατολική, ρημαγμένη από κάποια περασμένη καταστροφή. Εσύ φτάνεις με τρένο. Είσαι κάπως χαμένη και αγεωγράφητη, κατεβαίνεις, βαδίζεις προς τη λάθος συνοικία, παρά τις νουθεσίες των γύρω: μην πας προς τα κει, σου λένε. Συναντιόμαστε τυχαία, με προφταίνεις καθώς περπατώ, βαδίζουμε μαζί αμίλητες για λίγο, αργά. Φοράμε ρούχα εποχής, φτωχικά, παλιά, φθαρμένα, μαντίλια, ζακέτες, εσύ καπέλο σαν τον ασβό. Μιλάμε η μία στην άλλη με στίχους, εσύ με τους δικούς μου και αντιστρόφως. Μου λες ότι ήρθες αναζητώντας αγαπημένο πρόσωπο, εγώ σου λέω ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανείς εδώ, το τοπίο είναι όντως έρημο από ανθρώπους, η μέρα ζεστή, ανοιξιάτικη. Σου λέω ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω, το ίδιο θα έκανα αν μπορούσα κι εγώ. Μου λες ότι προτιμάς να περιμένεις, ότι είσαι σίγουρη. Έπειτα σκεφτόμαστε ότι πρέπει να ράψουμε τα ρούχα μας. Εγώ σε αποχαιρετώ, με ρωτάς αν αυτό είναι απαραίτητο, θα ήθελες να έμενα μαζί σου, εγώ σου απαντώ ότι δεν μπορώ να σταματήσω να περπατάω. Δεν μοιάζεις να καταλαβαίνεις, μου κρατάς το χέρι ενώ εγώ φεύγω, το δικό σου μένει μετέωρο, κοιτάζεις τρομαγμένη αν έρχεται κανείς, δεν καταλαβαίνεις ότι συνεχίζω και φεύγω. Ξυπνάω με τη συνειδητοποίηση ότι στο όνειρο ήμαστε φαντάσματα και ότι αυτή είναι η τιμωρία μας.

~ από pavlinamarvin στο 20 Μαρτίου, 2011.